Kazik Borkowski (PL)

WYBÓR TEKSTÓW z „Sanathana Sarathi” (1990 – 1994)

Tłum. i skład komput.: K.M. Borkowski (Toruń)
Powielanie i oprawa: R.K. Sipak (Grudziądz)

Materiały te, będąc tłumaczeniem roboczym (bez korekty), są przeznaczone do użytku wewnętrznego Grup Sathya Sai.

Grupy Sathya Sai w Grudziądzu i Toruniu
Wrzesień 1994

Z dyskursu Bhagawana w dniu 20.10.90

Dzisiaj człowiek powinien w swoim sercu zasiewać ziarna miłości. Miłość jest Bogiem. Ani piędź nie powinna pozostać dla przywiązań i nienawiści. Człowiek powinien uprawiać czystość i harmonię myśli, słowa i czynu.

Zdarzyło się to w poniedziałek 20 października 1940 r. Oto co oświadczyłem tamtego dnia:

Wiedzcie, że zaprawdę jestem Sai
Porzućcie swoje przywiązania i dążenia;
Kończą się dotychczasowe związki.
Nikt, jakkolwiek wpływowy,
Nie może zmienić Mojego postanowienia.

Kiedy to oświadczyłem, rodziny Thammiraju, Hanumantha Rao, Bhojaraju i Seshamaraju, wszyscy jednogłośnie byli przeciw memu odejściu (z domu).

Było to w Uravakondzie. Kiedy w kimś współistnieje świadomość ludzkiego ciała i obecności Boskości, potrzebna jest pewna doza beznamiętności i wyrzeczenia, aby zamanifestować ten stan umysłu.

Gdy byłem w Uravakondzie, Przewodniczący Rady Miejskiej Bellary, Ramaraju, przyszedł odwiedzić Swamiego, którego wówczas nazywano swojsko „Raju.” Widząc Swamiego, powiedział do Seshamaraju [starszego brata Swamiego]: „Weźmiemy tego chłopca do Bellary i zatrzymamy przy sobie przez święta.” Dodał jeszcze: „Seshamaraju! Traktujesz tego młodzieńca jako zwykłego chłopca. To nie jest tak. Promienność z jego twarzy i jego czystość poruszyła moje serce. Ma on Boskie oddziaływanie. Nie daj się zwieźć. Możesz też pojechać z nim i zostać u nas.”

Przewodniczący zabrał nas stamtąd do Hampi. Nie uważajcie tego, co zaraz powiem, za chełpliwość, za coś dla zabawy albo przesadzonego. Całe towarzystwo weszło do świątyni Wirupakszy. Gdybym powiedział, że nie wejdę z nimi do świątyni, pozostali mogliby się rozgniewać albo poczuć obrażeni. Powiedziałem, że boli mnie żołądek i dlatego nie chcę wchodzić do świątyni. Wszyscy pozostali członkowie towarzystwa, włącznie z Thammiraju, weszli. Było tam 50 albo 60 osób. Ramaraju myślał tylko o Bogu i o niczym więcej. Nalegał ciągle, abym poszedł z nim. Byłem wtedy bardzo małym chłopcem. Trzymał obie moje ręce i prosił: „Proszę cię, proszę chodź.” Ale widząc moje twarde postanowienie nie nalegał już więcej.

Wewnątrz świątyni odprawiano arati dla bóstwa, ale Wirupakszy tam nie było! W sanctum był natomiast Raju! Seshamaraju rozgniewał się. Myślał, że odmówiwszy wejścia do świątyni, Raju w jakiś sposób dostał się tam i stanął w sanctum. Było to, w jego pojęciu, wielkie świętokradztwo. Nie mógł powstrzymać oburzenia. Ale Ramaraju nie myślał w ten sposób. Myślał: „Raju jest Wirupakszą, a Wirupaksza jest Raju.”

Seshamaraju wyszedł ze świątyni i stwierdził, że siedzę pod drzewem. Zawsze był bardzo podejrzliwy. Posłał kogoś do środka, aby sprawdził, czy Raju jest tam jeszcze, podczas gdy on pozostał na zewnątrz, żeby mieć oko na Raju pod drzewem. Okazało się, że Raju był w świątyni jak również pod drzewem! Seshamaraju czuł się wewnętrznie bardzo szczęśliwy, ale nic mi o tym nie powiedział, traktując to jako wyjątkowe doświadczenie dla siebie.

Potem zabrano mnie do Bellary. W czasie kilkudniowego tam pobytu, Przewodniczący przedstawił mnie różnym urzędnikom wyrażając się o mnie z wielkim uznaniem. Nie nazywano mnie w tamtych dniach „Swami” lecz tylko „Raju.” Wydawało się, że niektórzy urzędnicy sądzili, że Przewodniczący przesadza w stosunku do tak małego chłopca jak ja i nawet próbowali z tego żartować. Przewodniczący, zanim przywiózł mnie do Bellary, załatwił uszycie dla mnie koszuli i pary krótkich spodenek. Nawet jeszcze teraz jestem niski. Możecie sobie wyobrazić o ile mniejszy byłem wtedy. W tamtych dniach, tj. pięćdziesiąt lat temu, w modzie było, że młodzi chłopcy nosili szpilkę przy kołnierzu koszuli. Spinka taka była symbolem pozycji i oznaką wpływów. Przewodniczący zastanawiał się co dać mi jeszcze oprócz ubrania. Poszedł do złotnika i w ciągu godziny załatwił dla mnie złotą szpilkę do kołnierza. Przypinając ją mi do koszuli powiedział: „Raju! Powinieneś pamiętać o mnie zawsze, kiedy będziesz nosił tę szpilkę.”

Wróciliśmy do Uravakondy autobusem. Dwa dni później szkoła znów została otwarta. Szedłem do szkoły. Po drodze szpilka do kołnierza wypadła z koszuli. (Nie można jej było znaleźć.) Wtedy zaśpiewałem pieśń. Zgubienie szpilki uwolniło mnie od przywiązania (do rzeczy świeckich):

20 października był poniedziałek Wraciwszy z Hampi Baba szedł do szkoły, Wypadła szpilka do kołnierza i zaginęła. Dzień ten był dniem Transformacji.

Strata szpilki była przyczyną wielkiej przemiany.

Odeszły związki ze światem
Pielgrzymka do Hampi też była potrzebna,
Została osiągnięta wolność od maji.

Tamtego dnia opuściłem dom. Przywiązanie do przedmiotów materialnych jest rodzajem maji (iluzji). Kiedy porzuci się te przedmioty, wtedy jest wolność od maji.

Tego samego dnia poszedłem do domu Inspektora Poborów Podatkowych, Anjaneyulu. Był on jednym z tych, którzy na widok Swamiego odczuwali rodzaj pobudki duchowej. Jego dom stał przy drodze do mojego domu. Zwykł przygotowywać coś do jedzenia i czekać, wraz z żoną, na moje przybycie. Wysyłali wtedy swoje dzieci dalej do wewnątrz, aby nie odebrali źle zachowania swoich rodziców. Jak tylko wszedłem do domu, oboje ujmowali moje stopy. Często im mówiłem: „Proszę państwa, jesteście starsi. Nie powinniście dotykać moich stóp.” Odpowiadał wtedy: „Raju, możemy wydawać się starsi w sensie ciała. Ale w materii mądrości jesteśmy bardzo mali. Tyś zaprawdę samym Kriszną.” Zwykli opisywać mnie w ten sposób. Robili to bardzo prywatnie, aby inni nie wzięli ich na języki.

Tamtego 20 października nie poszedłem do szkoły. W szkole zwykłem codziennie prowadzić modlitwy. Było tam podwyższenie z kilkustopniowymi schodami. Modlitwa obejmowała pieśń o następującym brzmieniu:

Aharaha tawa ahwana praćarita śuni tawa udara wani

Hindu Bauddha Sikha Dźaina Parasika Mussalmano Christani. [Codziennie raźnie wzywajcie do praktykowania gromkim głosem Hinduistów, buddystów, sikhów, dźainistów, parsów, muzułman i chrześcijan.]

Już w tamtych dniach było rozpoznanie jedności wszystkich religii. Niektórzy nauczyciele dziwili się, jak ten chłopiec propaguje jedność wszystkich religii.

Ponieważ nie poszedłem tego dnia do szkoły, było tam poruszenie i każdy pytał: „Gdzie jest Raju?” O zwykłej porze żaden chłopiec nie był obecny na modlitwie. Wszyscy pobiegli do domu Anjaneyulu. Nie widziałem żadnego z nich. Siedziałem wówczas na skale. Chłopcy rozmawiali między sobą: „U Raju nastąpiła jakaś zmiana. Co się z nim stało? Czyżby stało się coś w jego domu po powrocie z Hampi.”

Wówczas oświadczyłem: „Jeśli chcecie wiedzieć kim jestem, zróbcie mi zdjęcie.” Gdy zrobiono je, na zdjęciu przede mną był obraz Śirdi Sai Baby. Wtedy nikt nie wiedział, kim był Sai Baba. Na dzisiejszym spotkaniu jest tutaj obecny Anjanayya. Jest on teraz Przewodniczącym Organizacji Sathya Sai w okręgu Anantapur. Zna historię z owym zdjęciem.

Powiedziałem chłopcom, aby poszli do szkoły i rozpoczęli modlitwę.

W międzyczasie Seshamaraju posłał telegram do Puttaparthi donosząc o zdarzeniach w Uravakondzie. Rodzice przyjechali w pośpiechu do Uravakondy, aby zabrać mnie do Puttaparthi. W tamtym czasie nie było autobusów nawet do Bukkapatnam. Autobusy kursowały jedynie do Penukondy. Odtąd ludzie musieli jeździć wołowymi zaprzęgami.

Wszyscy chłopcy oświadczyli, że także chcą jechać z Raju.

W tym czasie zdarzył się tragiczny wypadek. W naszej szkole w jednej ławce siedziało po trzech uczniów. W ławce, gdzie siedział Swami, miał on z jednej strony syna Sheristadara, a z drugiej syna Inspektora Skarbowego. Obu nieźle się wiodło. Dzięki ciągłemu sąsiedztwu ze mną w klasie, ich serca uległy przemianie. W dniu, w którym opuściłem szkołę, obaj doznali bolesnego szoku psychicznego. Wołali w wielkiej udręce „Raju! Raju!” Kiedy zobaczyli, jak wsiadam do autobusu, syn Sheristadara postradał zmysły i wpadł do studni. „Nie mogę żyć bez Raju”, brzmiały jego ostatnie słowa. Drugi chłopiec również lamentował „Raju! Raju!” i nie chciał przyjmować jedzenia ani picia. Taki stan niezrównoważenia umysłowego to unmatha [wstrząs], fenomen duchowy. Wielu ludzi sądzi, że stan ten jest związany z porzuceniem przedmiotów świeckich.

W obliczu tragicznego końca tych dwóch chłopców, ich klasa w szkole została zamknięta. Do dzisiaj jest tam ławka nazywana „Ławką Sathya Sai Baby”.

(W szkole w Uravakondzie) był kierownik nazwiskiem Lakshmipathi. Zwykł on wzywać mnie do swojego biura zaraz jak przychodziłem do szkoły. Taki rodzaj uczucia nie do każdego przychodzi. Odczucia tego rodzaju mają tylko ci, którzy zdobyli błogosławieństwa za dobre czyny dokonane w poprzednich żywotach. Jak tylko wchodziłem do jego biura, zamykał drzwi. Prosił mnie, abym usiadł w jego krześle. Siadał na podłodze i masował moje stopy. Często mówiłem mu niewinnie: „Proszę pana, nie powinien pan robić takich rzeczy.” Lakshmapathi zwykł odpowiadać: „Ty nie znasz tych spraw. Ja to wiem. W tobie jest wielka śakti (moc).”

W takim stylu zdarzało się wiele rzeczy w tamtych czasach w Uravakondzie.

20 października (1940 r.) jest dniem, który zapisał się wielką przemianą w Uravakondzie. Nastąpiła znacząca zmiana u wszystkich tamtejszych uczniów. Dam wam drobny przykład tego, jak wielkim uczuciem i miłością mnie darzyli. W następnym dniu po moim odejściu, inny chłopiec wszedł na podwyższenie w szkole w celu poprowadzenia modlitwy. Zaczął się modlić, ale zalał się łzami. Przypomniał sobie Swamiego i nie mógł kontynuować. Gdy zaczął płakać, rozpłakali się wszyscy zebrani w sali. Modlitwa zamieniała się w lament. Kierownik powiedział: „Nie musimy się modlić. Sam płacz jest modlitwą.” Od tego dnia sala modlitw była zamknięta, a później zamieniono ją na sakralny pokój wystawowy.

SS, 33, No. 11 (Nov. 1990); str. 282-286  

Statua Hanumana

[W artykule omawiającym zmiany w Prasanthi Nilayam związane z nadchodzącą wtedy 65-tą rocznicą urodzin Swamiego napisano m.in.:]

Inżynierowie i rzeźbiarze pracowali nad gigantyczną 65-stopową [~20 m] statuą Hanumana na szczycie Vidyagiri górującym nad stadionem Hill View. Imponująca statua będzie nie tylko cudem artystycznym, ale także inspirującą figurą dla milionów wielbicieli, którzy przybędą po błogosławieństwa Bhagawana. Gigantyczna statua przedstawia Hanumana niosącego górę Sandźiwa, którą uważa się za miejsce, gdzie rosną wszystkie rodzaje ziół przywracających życie. Kiedy w czasie walki między Lakszmaną i Indridźitem [Meghanadą], Lakszmana stracił przytomność i sądzono, że już prawie nie żyje, posłano Hanumana do Himalajów, aby przyniósł pewne rośliny lecznicze z góry Sandźiwa. Aby uniknąć straty czasu na poszukiwanie przywracających życie ziół, Hanuman podniósł całą górę Sandźiwa i przyniósł na Lankę. Bhagawan Baba wielokrotnie przedstawiał Hanumana jako najwyższy przykład oddania poprzez absolutną służbą dedykowaną Panu. Statua Hanumana na szczycie Vidyagiri, która będzie dominowała w okolicy na przestrzeni wielu mil, będzie potężnym i inspirującym przypomnieniem wielbicielom, że bezinteresowna, niestrudzona służba jest drogą do realizacji Boga.

SS, 33 (1990), 301