Kazik Borkowski (PL)

Przejawienie Wed w ludzkiej postaci

Boski Dyskurs Bhagawana Baby wygłoszony w święto Rama Nawami dnia 30 marca 2004 r. w Prasanthi Nilayam

Słodsze niż cukier, smaczniejsze niż twaróg, nawet słodsze niż miód jest Imię Rama. Ciągłe powtarzanie tego słodkiego Imienia przynosi smak samego boskiego nektaru. Dlatego, kontemplujcie Imię Ramy nieprzerwanie.

(Wiersz w języku telugu)

Wedy są kwintesencją głębokiej, niezmierzonej, nieskończonej mądrości. W judze (wieku) treta Wedy przyjęły fizyczną formę i inkarnowały się jako Rama, Lakszmana, Bharata i Śatrughna. Podczas gdy Rigweda przyjęła postać Ramy, Jadźurweda, Samaweda i Atharwaweda przejawiły się odpowiednio jako Lakszmana, Bharata i Śatrughna.

Rama symbolizował Rigwedę. Był mantraswarupą (ucieleśnieniem mantr). Lakszmana był mantradrastą (tym, który kontempluje mantry) i wdrażał nauki Ramy. Wiernie naśladował Ramę. Traktował Imię Ramy jako mantrę taraka (wyzwalającą). Faktycznie, Ramę uważał za wszystko – za matkę, ojca, guru i Boga. Bharata był ucieleśnieniem Samawedy i z bhawą, ragą i talą (z uczuciem, melodyjnie i rytmicznie) nieprzerwanie intonował Imię Ramy. O ile Bharata zajmował się oddawaniem czci typu nirguna (czczenie Boga bez formy), Lakszmana gustował w oddawaniu czci typu saguna (czczenie Boga posiadającego formę). Weda Atharwana przejawiła się jako Śatrughna, który szedł w ślady trzech swoich braci i podbił nie tylko świat doczesny, lecz odniósł zwycięstwo także nad królestwem zmysłów. Zatem, Wedy inkarnowały się w treta-judze, by przekazać ludzkości najcenniejsze przesłanie. O tym, że cztery Wedy przyjęły ludzkie postaci jako Rama, Lakszmana, Bharata i Śatrughna, ogłosili światu mędrcy Waśisztha i Wiśwamitra. Dzięki wielkim zasługom, jakie zdobył Daśaratha cztery Wedy inkarnowały się jako jego synowie. Wiśwamitra pytany o cokolwiek na temat Wed odpowiadał: “Wszystkie cztery Wedy inkarnowały się jako czterech synów Daśarathy, aby dać światu przykład.” Tak więc, Wedy nie są bezpostaciowe; one mają formę.

Mantry zawarte w Wedach mają ogromne znaczenie. Gdy mędrzec Wiśwamitra zdał sobie sprawę z tego, że rakszasowie (demony) chciały powstrzymać recytacje mantr wedyjskich i zniszczyć prawość i prawdę na ziemi, udał się po pomoc do Ramy i Lakszmany, którzy symbolizowali boskie moce, które zstąpiły na ziemię, aby zniszczyć siły demoniczne i ustanowić pokój na świecie. Rama i Lakszmana, korzystając z mocy mantr, których nauczył ich mędrzec Wiśwamitra, unicestwili rakszasów. To wydarzenie oznacza fakt, że dysponując mocą wedyjskich mantr, człowiek może zniszczyć swoje demoniczne cechy. Ludzie z treta-jugi, prowadząc intonowanie mantr unicestwiali swoje cechy demoniczne. Rama, Lakszmana i Śatrughna symbolizujący boskie moce Wed niszczyli demoniczne siły świata i wspierali siły boskie. W ten sposób ci czterej bracia pokazali wyższość Wed w postaci boskiego aspektu posiadającego formę. Każda mantra posiada jakąś formę. Formy te mają też swoje wewnętrzne znaczenie. Gdy intonowanie prowadzi się wraz z kontemplacją formy, kieruje to daną osobę na ścieżkę samorealizacji. Wedyjscy wieszcze głosili: Wedahametam Puruszam mahantam Aditja warnam tamasah parastat (Widziałem Boską Istotę, która jaśnieje splendorem miliarda słońc spoza królestwa ciemności). Wieszcze i mędrcy wykraczali poza ciemność niewiedzy i wyobrażali sobie promienność Boskości. Intonowali mantry, kontemplowali postać Boskości, odprawiali jadźnie i osiągali spokój i błogość. Podczas odprawiania jadźni korzystali z mantr, tantr i jantr, które zapewniały pokój i pomyślność ludności treta-jugi. Za pomocą mantr poskromili rakszasów i ustanowili panowanie bogów.

Jednak ludzie kali-jugi zapomnieli o tych mantrach, czego skutkiem jest to, że wiek ten stał się prawdziwą kalaha-jugą (wiekiem niezgody i konfliktów). Nawet bracia kłócą się ze sobą. Żyją i jedzą razem w tej samej rodzinie, a mimo to panuje między nimi nienawiść i niezgoda. Każdej z czterech jug przypisano różne środki wyzwolenia człowieka. Podczas gdy w krita-judze głównym sposobem wyzwolenia była medytacja, w treta-judze były nim odprawianie jadźni i intonowanie mantr. Podobnie, w dwapara-judze głównym sposobem wyzwolenia była arćana (oddawanie czci Bogu). Natomiast w kali-judze takim środkiem wyzwolenia człowieka jest namasmarana (powtarzanie Imienia Boga). Ponieważ ludzie kali-jugi nie mają dość siły i zdolności, aby prowadzić ścisłą sadhanę (praktykę duchową), zaleca się im odprawianie namasmarany.

Harernama Harernama Harernamajwa
Kewalam; kalau nastjewa nastjewa
Nastjewa gatiranjatha.

(W kali-judze nie ma skuteczniejszego sposobu na wyzwolenie człowieka niż intonowanie Boskiego Imienia.)

Ramajana nie jest zwykłą powieścią. Zawiera bezpośredni przekaz Wed. Rama symbolizuje mądrość Wed. Rama ożenił się z Sitą, która reprezentuje Brahmadźńanę (wiedzę o Brahmanie). Kiedy Sitę uprowadzają siły demoniczne, Rama i Lakszmana desperacko jej szukają. Ramajana zawiera tysiące ślok (wersetów). Ponieważ niemożnością było zapamiętać wszystkie śloki Ramajany, mędrcy zalecili intonowanie imienia Ramy. Kiedy uczniowie Waśiszthy spytali go, które boskie imię należy intonować, mędrzec powiedział: “Wystarczy, że będziecie intonowali imię Rama. Imię Rama uwolni was z ragi (przywiązania) i rogi (chorób).” Jak często mówię uczniom i studentom, imię Rama ma dwie sylaby, “Ra” i “ma.” Te dwie potężne sylaby wywodzą się od imion Wisznu i Śiwa. Sylaba “Ra” pochodzi od asztakszari (ośmiosylabowej) mantry “Om namo Narajanaja.” Jest ona sednem asztakszari mantry. Podobnie, “ma” jest duszą pańćakszari (pięciozgłoskowej) mantry “Om namah Śiwaja.” Asztakszari mantra “Om namo Narajanaja” i pańćakszari mantra “Om namah Śiwaja” tracą sens, gdy usunąć z ich słów odpowiednio “ra” i “ma.” Bez “ra” asztakszari mantra staje się “Om namo Najanaja,” co nie ma sensu. Podobnie, pańćakszari mantra bez “ma” przyjmuje postać “Om nah Śiwaja,” co jest niepomyślne. Imię Rama jest tchnieniem życiowym zarówno Wajsznawitów jak i Śajwitów (wyznawców Wisznu i Śiwy).

W treta-judze, kiedy mędrcy i wieszcze byli zajęcie intonowaniem boskiego imienia Rama, Rawana, Khumbakarna i inne demony próbowali im w tym przeszkadzać. Wymyślili, że jeśli uprowadzą Sitę, która symbolizuje Brahmadźńanę, Rama straci swoje moce. Imię pozbawione dźńany (mądrości) straci swój potencjał, tak jak trzcina cukrowa traci słodycz bez rasy (soku). Hanuman postanowił sprowadzić tę rasę z powrotem do Ramy, a potem delektował się pijąc tę ramarasę (ambrozję imienia Rama). Ludzie jug treta i dwapara uznawali imię Rama za esencję wszelkiej słodyczy i czerpali radość z jego nektarowego smaku. Dzisiaj ludzie, zamiast delektować się wyborną duchową słodyczą imienia Rama, obżerają się doczesnymi słodyczami i ryzykują nabawieniem cukrzycy. Fizyczne słodycze powodują choroby, podczas gdy pyszna słodycz Ramanamy usuwa wszelkie choroby. W starożytnych Indiach nawet pasterze krów i owiec intonowali boskie imię doglądając bydła lub owiec. W starożytności choroby nie były liczne. Rama, Lakszmana, Bharata i Śatrughna propagowali chwalebną zdolność wedyjskich mantr do uwalniania świata od chorób i cierpienia.

Mandodari, królowa Rawany, usilnie starała się uratować swojego męża. Udzielała mu mądrych rad, ale Rawana nie słuchał jej. Kiedy mąż schodzi na złe drogi, prawa żona gra rolę jego mądrego ministra, kierującego go na właściwą ścieżkę. Mandodari była taką żoną. Bharja (żona) nie jest kimś, kto dostarcza mężowi fizycznych przyjemności; jest kimś, kto czyni mu dobro poprzez kierowanie go na ścieżkę mądrości i prawości. Mandodari była prawdziwą sati (żoną), która próbowała wyprostować drogi swojego pati (męża). Także Sita udzielała mądrych porad Ramie, Radziła Mu, aby nie wyniszczył wszystkich demonów. Sugerowała, że ukarani powinny zostać tylko te, które popełniły złe uczynki. W wyniszczeniu całego klanu nie ma sprawiedliwości. Wielkość kobiet polega na tym, że wskazują prawą ścieżkę mężczyznom. Faktycznie, są one światłem mądrości na tym świecie. Dlatego zasługują na ochronę i szacunek. Sita symbolizuje dźńanatattwę (pierwiastek mądrości). Sita powiedziała Ramie, że dobroć jest uniwersalna, niezależna od kasty, wyznania i środowiska. Właśnie dzięki kobietom takim jak Sita mężczyźni czynili postępy w życiu.

Na tym świecie istnieją liczne gatunki. Każdy z nich ma określony cel do spełnienia w bożym stworzeniu. Niektóre mogą wydać się piękniejsze niż inne. Nie można twierdzić, że krowa jest ładniejsza niż byk. Ale cnoty są ważniejsze niż fizyczna uroda. Dostrzegając dobro i zło w świecie, studenci powinni rozwijać zdolność rozróżniania i wybierać to pierwsze. Powinni usilnie starać się pielęgnować cnoty. Już od wczesnych lat powinni przyswajać sobie dobre cechy i rozwijać dobry charakter. Gdziekolwiek się znajdziecie, charakter będzie sprawą najwyższej wagi. Gdy studenci zdobędą dobry charakter, cały kraj stanie się dobry i wielki. To właśnie cnoty czynią człowieka wielkim. Rama jaśnieje w Ramajanie dzięki cnotom najwyższej próby. Cnoty są ważniejsze niż książkowa wiedza.

Uczniowie i studenci – chłopcy i dziewczęta!
Powinniście próbować osiągnąć pełną mądrość. Powinniście właściwie korzystać ze swoich oczu, uszu i języka, którymi Bóg was obdarzył. Ten, kto potrafi panować na tymi trzema narządami ten osiągnie wielkość. Należy więc pielęgnować właściwe widzenie, właściwe słuchanie i właściwe mówienie. Zawsze mówcie słodko i łagodnie. Ktoś, kto rozwija w sobie te trzy cnoty, zaprawdę stanie się boski. Jest to podstawowy cel i fundamentalna podstawa wszelkiej edukacji. Ludzie pozbawieni tych cnót są praktycznie demonami. Taka jest istota i przesłanie Ramajany. Cztery Wedy i inne pisma święte nawołują człowieka do stosowania się do tych zasad. Drodzy uczniowie i studenci! Nigdy nie zaniedbujcie nauk Wed. One mają służyć wyzwoleniu i zbawieniu ludzkości. Praktykujcie je w swoim życiu.

[z SSS, vol. 37, tłum. KMB; 2009.05.03]