Kazik Borkowski (PL)

Żadne społeczeństwo nie może istnieć bez moralności

Dyskurs Bhagawana Baby wygłoszony w Sai Kulwant Hall w Prasanthi Nilayam dnia 25 lutego 2009 r.

Dźantunam nara dźanma durlabham (spośród wszystkich żywych istot ludzkie narodziny są najrzadsze). Dlaczego tak się mówi? Każdy pragnie postępu, pomyślności i dobra dla społeczeństwa. Istnieją trzy główne zasady, poprzez które można to osiągnąć. Są to: Dajwa priti, papa bhiti i sangha niti (miłość do Boga, bojaźń przed grzechem i moralność w społeczeństwie).

Aby moralność zapanowała w społeczeństwie, jednostka powinna mieć lęk przed grzechem. Będzie ona go miała tylko wtedy, gdy rozwinie miłość do Boga. Zatem, jest niezbędne, aby człowiek rozwinął miłość do Boga. Gdy człowiek rozwinie miłość do Boga, będzie miał lęk przed grzechem i pójdzie przez życie właściwą ścieżką. To z kolei doprowadzi do moralności w społeczeństwie. Człowieka bez moralności nie można nazywać ludzką istotą w prawdziwym znaczeniu tego określenia. Lecz współczesny człowiek jest po uszy pogrążony w grzechu. Jak więc ma mieć miłość do Boga? Miłość do Boga można mieć tylko wtedy, gdy ma się lęk przed grzechem. W istocie, człowiek powinien traktować Dajwa priti, papa bhiti i sangha niti jako swoje trzy główne części ciała: stopy, brzuch i głowę.

Na skutek braku lęku przed grzechem i miłości do Boga człowieczeństwo w ludzkich istotach podupadło. Szkodzi to uniwersalnemu pokojowi.

(Wiersz w języku telugu)

Dajwa priti, papa bhiti i sangha niti są wzajemnie zależne. Człowiek będzie bał się grzechu, gdy rozwinie miłość do Boga. Rozwinie on moralność, gdy będzie w nim lęk przed grzechem. I odwrotnie, człowiek pozbawiony moralności, nie będzie bał się grzechu, zaś człowiek, który nie ma strachu przed grzechem nie może mieć miłości do Boga. Człowiek pragnie posiadać w życiu wiele rzeczy; praktykuje liczne rodzaje jogi, medytacji i pokuty. Ale wszystko to jest bezużyteczne, jeśli brakuje mu lęku przed grzechem. Dlatego, aby w społeczeństwie była moralność, jednostka powinna mieć bojaźń przed grzechem. Zdobędzie ona szacunek i osiągnie zaszczytne miejsce w społeczeństwie tylko wtedy, gdy będzie miała moralność. Żadne społeczeństwo nie może istnieć bez moralności. Dlatego, powinniśmy rozpowszechniać moralność w społeczeństwie. Społeczeństwo, które zasadza się na moralności działa na rzecz miłości do Boga. Z drugiej strony, jeśli społeczeństwo nie ma żadnej moralnej podstawy, nie ma w jego członkach ani strachu przed grzechem, ani miłości do Boga. Dlatego, najwyższym obowiązkiem człowieka jest ochranianie własnej moralności.

Prawdziwa ludzka istota to taka, która jest obdarzona człowieczeństwem. Przede wszystkim powinna mieć miłość do Boga. Jeśli zaangażujecie się w sewę (działalność służebną) bez miłosci do Boga, sprowadzi się to tylko do samolubstwa. Dopóki w człowieku jest samolubstwo, dopóty nie może urzeczywistnić Jaźni. Faktycznie, ryba (ang. fish) jest lepsza od samolubnej (selfish) osoby, w takim sensie, że ryba oczyszcza wodę, w której pływa. Bezinteresowność jest najszlachetniejszą cnotą. Uważacie się za istoty ludzkie. Ale czy jest w was człowieczeństwo i i ludzkie cechy? Jeśli wam ich brakuje, jaka jest różnica między człowiekiem i zwierzęciem domowym lub dzikim? Zwierzęta domowe przynajmniej pomagają ludziom w produkcji roślinnej, ale człowiek dzisiaj stał się tak samolubny, że nie pomaga nikomu. Dlatego, powinniśmy zadać sobie to pytanie: “Czy jesteśmy ludźmi, zwierzętami domowymi czy dzikimi?” Oczywiście, nie jesteśmy zwierzętami, jesteśmy ludźmi. Skoro to wiemy, powinniśmy rozwijać stosowne cechy ludzkie. Każdy powinien pomyśleć i zadać sobie pytanie: “Czy mam ludzkie cechy, czy nie?” Ludzkie cechy: satja, dharma, śanti, prema i ahimsa (prawda, prawość, pokój, miłość i niekrzywdzenie) są niczym pięć tchnień życiowych człowieka. Możecie nazywać się ludźmi tylko, gdy posiadacie te pięć wartości ludzkich. Jeśli ich wam brakuje, niezależnie jakie inne cechy byście posiadali, nie mogą one uczynić z was prawdziwych ludzi.

Zwierzę ma głód, żądzę i gniew. Wiedzie ono życie bez jakichkolwiek zahamowań. Brak mu dobroci i współczucia, które są głównymi cechami ludzkiej istoty. Żądza, gniew, ułuda, chciwość, pycha i zazdrość są wspólne dla człowieka i zwierzęcia. Ktoś, kto nie panuje nad tymi zwierzęcymi cechami jest prawdziwie zwierzęciem. Człowiek powinien je ograniczać i w to miejsce rozwijać satję, dharmę, śanti, premę i ahimsę. Powinien cechować się życzliwością i współczuciem dla wszystkich. Przede wszystkim powinien mieć miłość. Pokój możemy mieć tylko wtedy, gdy mamy miłość. Spełnienie w życiu możemy osiągnąć tylko, gdy połączymy pokój z miłością. Jeśli mamy zarówno pokój jak i miłość, nie będzie w nas nienawiści i nikogo nie skrzywdzimy. Jeśli ranimy innych, pokazuje to, że jest w nas gniew. Smutek jest reakcją na gniew. Dlatego człowiek powinien rozwijać miłość. Jeśli kiedykolwiek pojawi się w nas uczucie gniewu i nienawiści, powinniśmy je pohamować. Oto cecha ludzkiej istoty. Oto dlaczego powinniśmy mieć strach przed grzechem, miłość do Boga i moralność w społeczeństwie. Jeśli rozwiniemy miłość do Boga, wszystkie nasze grzechy ulegną totalnemu spaleniu na popiół. Dlatego, jeśli chcemy, aby wszystkie nasze grzechy zostały zniszczone, powinniśmy rozwinąć miłość do Boga.

Manuszjanam Dajwa swarupam (człowiek jest boski). Oto dlaczego Awatarzy przyjmują ludzką postać. Skoro macie ludzką postać, nie powinniście pozostawiać miejsca cechom zwierzęcym. Nawet jeśli się w was pojawią, powinniście je odpędzić. Jeśli macie zwierzęce cechy, nie będziecie się bali grzechu. Dlatego zawsze powinniście mieć miłość, miłość i tylko miłość! Gniew i zazdrość są najgorszymi wrogami człowieka. Ten, kto posiada te dwie cechy, nie może być nazywany ludzką istotą. Taka osoba nigdy nie zdoła osiągnąć boskości. Ktoś, kto co chwilę wpada w gniew wykazuje brak człowieczeństwa. Takie zachowanie pokazuje tylko jego zwierzęcość. Dlatego, przede wszystkim panujcie nad gniewem i zazdrością. Tego właśnie nauczają wszystkie nasze święte teksty, takie jak Gita i upaniszady. Te dwie cechy są nawet potężniejsze i dziksze niż lew i zawsze czekają gotowe, by was przemóc. Złość lwa trwa krótko; lew może zabić każdego w kilka minut. Ale człowiek żywi gniew i zazdrość przez miesiące i lata i łatwo z nich nie rezygnuje. Dlatego, gniew i zazdrość są najstraszniejszymi wrogami człowieka. Niszczą one poczucie jedności i wyrozumiałość.

Wyrozumiałość jest prawdziwym pięknem w tym świętym kraju Bharat. Spośród wszystkich rytuałów największą pokutą jest trzymanie się prawdy. Słodkim jak nektar uczuciem w tym kraju jest miłość do własnej matki.

Prawdziwą słodyczą jest miłość do matki. Miłość i wyrozumiałość powinniśmy traktować jako matkę i ojca. Ale, niestety, tych dwóch cnót nie da się dzisiaj znaleźć u człowieka. Kiedy posiądziecie je, będziecie wręcz Bogiem. Zatem, posiadanie Dajwa priti, papa bhiti i sangha niti jest dla człowieka niezbędne. Co znaczy papa bhiti? Jest to lęk przed ranieniem i obrażaniem innych. Grzech niekoniecznie oznacza zabicie kogoś. Zranienie czyichś uczuć jest równoważne zabiciu. Dlatego, zważajcie, aby nie przyprawić nikogo o mentalne cierpienie. Powstrzymywanie się od takich rzeczy to papa bhiti. Rama udał się do lasu i, aby zmieść z powierzchni ziemi grzech, zabił tych, którzy oddawali się grzesznym poczynaniom. Także Wibhiszana przyłączył się do Ramy i pomagał Mu unicestwić grzech.

Wibhiszana był młodszym bratem Rawany. Braci było trzech – Rawana, Kumhakarna i Wibhiszana. Wibhiszana zawsze był spokojny i opanowany i, inaczej niż w przypadku jego starszego brata Rawany, nie było w nim nienawiści, zazdrości i gniewu. Trzeci brat, Kumbhakarna, ciągle jadł i spał. Samo imię Rawany oznaczało gniew, zazdrość i nienawiść, podczas gdy imię Wibhiszana wskazywało na pokój i cichość. Imię człowieka wpływa na jego naturę. Są pewne imiona i nazwy, które wywołują przyjemne uczucia, gdy się je słyszy. Ale są też imiona i nazwy, które wywołują uczucia strachu i odrazy. Na przykład, kiedy słyszymy nazwę kukułka, wywołuje ono w nas wzniosłe i słodkie uczucia. Z wielką przyjemnością słuchamy kukania kukułki. W samej nazwie tego ptaka jest przyjemne uczucie. Ale, z drugiej strony, ludzie rzucają kamieniami we wronę, gdy ta otworzy dziób. Naszym dzieciom powinniśmy nadawać imiona po właściwym namyśle. To z tego powodu ludzie nadają dzieciom imiona, biorąc pod uwagę gwiazdę ich urodzenia.

Powinniśmy nosić dobre imiona. Nigdy nie powinniśmy mieć niewłaściwego imienia. Imię powinno być takie, które wywołuje uczucia pokoju i słodyczy. Sathyanarayana to imię tego ciała. Jak słodkie to imię! Nadał je Kondamna Raju, dziadek tego ciała. Zmienił on także imię matki tego ciała z Namagiriamma na Iśwaramma, które oznacza matkę Iśwary (Boga). W taki sposób imię Iśwaramma zasłynęło na świecie. Słowa takie jak wąż i skorpion wywołują w nas uczucia strachu z powodu ich jadu. Wąż posiada jad w swoich kłach a skorpion w odwłoku. Ich jady umiejscowione są w pewnych częściach ciała. Ale dzisiejszy człowiek jest przepełniony jadem od stóp do głów. Jadowita jest nie tylko jego mowa, ale też wszystkie działania. Niektórzy ludzie mają tak wiele jadu w swojej mowie, że jakiekolwiek słowa wychodzą z ich ust, są pełne jadu. Takimi słowami ranią uczucia innych. Powinniśmy utrzymywać naszą mowę wolną od tak jadowitych słów i zawsze mówić słodko. Są ludzie, którzy mają truciznę nawet w swoim uśmiechu. Ale w miłości nie ma trucizny. Powinniśmy mieć uśmiech, który jest pełen miłości. Swami zawsze śmieje się uśmiechem pełnym miłości. Jego uśmiech promienieje błogością. Zawsze powinniście mieć uśmiechniętą twarz. Nigdy nie noście gniewnej miny; wyraża ona złość, nienawiść i zazdrość. Zawsze miejcie uśmiechniętą twarz. Powinniście uśmiechać się nawet wtedy, gdy ktoś was obraża. Wtedy ta druga osoba przestanie obrażać i zacznie się uśmiechać. Gdy spytacie ją “jak się masz, bracie?”, ona też odpowie “jak się masz, bracie?”, nawet gdy jest waszym wrogiem. Jaka akcja, taka reakcja. Jaki dźwięk, taki oddźwięk. Kiedy z miłością zapytacie kogoś “jak się masz?”, on też odpowie “jak się masz?” Wszystko ma reakcję, odbicie i oddźwięk. Dlatego, nasza mowa, nasze czyny i nasze zachowanie powinny być dobre. Jest to główna cecha prawdziwej ludzkiej istoty.

W naszej mowie powinniśmy być skromni i uprzejmi. Nie wywołujcie strachu u innych. W tym zawiera się prawdziwe człowieczeństwo; w przeciwnym wypadku ludzie przykleją wam etykietkę osoby bez ludzkich cech. Nasza mowa i czyny powinny być przyjemne dla innych. Kiedy ktoś przemawia, przytacza własne doświadczenia jako przykłady. Powinniśmy opowiadać tylko o dobrych przeżyciach. Skoro nazywacie siebie studentami Uniwersytetu Śri Sathya Sai, wasze zachowanie powinno być zgodne z reputacją instytucji, w której studiowaliście. Powinniście szanować i oddawać cześć starszym w swojej rodzinie. Nie dostrzegajcie zła. Jeśli w taki sposób będziecie się zachowywali, każdy powie “dobry chłopiec, dobry chłopiec.” Dobry (ang. good) chłopiec to chłopiec Boga (God)! Powinniście zdobyć tak dobrą reputację. Tylko wtedy powiedzenie Dźantunam nara dźanma durlabham nabierze sensu.

(Bhagawan zaśpiewał bhadźan “Hari bhadźan bina sukha śanti nahin" i kontynuował swój Dyskurs.)

Kiedy jakiś czas temu pojechałem do Chennai (Madrasu), niektórzy ludzie pytali Mnie: “Swami! Ludzie dążą do spokoju i szczęścia. W czym się zawiera pokój i szczęście?” Dałem im odpowiedź w tej pieśni, “Hari bhadźan bina sukha śanti nahin” (Szczęścia i pokoju nie może być bez recytacji Imienia Boga). Bhadźan znaczy kontemplować Boga. Tylko to daje nam pokój i szczęście. Pokój i szczęście nie są oddzielne. Można je osiągnąć tylko przez Hari bhadźan (bhadźan dla Hariego, Boga). Ktoś może was spytać: “Sai Baba mówi o pokoju i szczęściu. Gdzie one istnieją? Co zrozumiałeś?” Gdy udzielicie odpowiedzi: “Hari bhadźan bina sukha śanti nahin”, nie będzie więcej pytań. Człowieczństwo rozkwitnie tylko w obecności Dajwa priti, papa bhiti i sangha niti. Odniesiecie zwycięstwo na całym świate, gdy będziecie mieli te trzy zasady. Tyle wystarczy; niczego więcej nie potrzebujecie. Wyśpiewujcie chwałę Boga. Wtedy dacie wielki przykład dla wszystkich. Ćala santoszam (bardzo szczęśliwy).

[z Sanathana Sarathi, May 2009, tłum. KMB; 2009.05.29]