Kazik Borkowski (PL)

Cud modlitwy

dr Purnendu Dutta

Sa to doświadczenia dr Dutty zapisane w książce Inspired Medicine (Natchnienie w medycynie) zredagowanej przez J. Warner (wyd. Leela Press z USA). Radio Sai przedstawia wyjątki z artykułu doktora medycyny Purnendu Dutty. Radio Sai dziękuje redaktorce i wydawcy za zgodę na udostępnienie tych wyjątków z ich książki.
Dr Dutta urodził się w Kalkucie i tam ukończył szkołę medyczną. Później wyjechał do Anglii na dalszą praktykę; w Anglii został członkiem Królewskiego Kolegium Chirurgów. Następnie otrzymał zaproszenie do Ameryki i objął naukowe stanowisko na Uniwersytecie Minnesoty. Od tego czasu przebywa w Ameryce.
Od dzieciństwa Dutta był bardzo religijny i ciągle modlił się do Durgi, bogini czczonej w Indiach jako Matka Wszechświata. Bardzo mu to pomagało, gdyż niewidzialna boska ręka często kierowała nim w bardzo skomplikowanych przypadkach medycznych.
Dr Dutta poznał Bhagawana Babę w 1985 r., a pierwszą wizytę w Puttaparthi złożył w 1997 r. Wtedy zrozumiał w pełni kto tak naprawdę cały czas nim kierował. Od tego czasu dr Dutta miewał jeszcze bardziej zadziwiające przeżycia z pacjentami.

Odczuwam obecność i kierownictwo Baby we wszystkim, co robię. Zawsze proszę Go o pozwolenie i pomoc. Nie boję się leczyć poważnie chorych pacjentów, wiedząc że Baba — to wielkie światło przewodnie — będzie mi towarzyszył napawając odwagą i natchnieniem. W mojej praktyce lekarskiej było wiele przykładów niewytłumaczalnego rozwiązania wyjątkowo trudnych przypadków poprzez jakąś nadnaturalną interwencję. Przypisuję to Babie. Dla mnie Bóg to Baba, a Baba to Bóg. Wszystko jest Lilą czy zabawą Baby. Wszystkie poniższe przypadki pokazują aktywną pomoc Baby, jakiej udzielał mi przez lata.
Pewnego mężczyznę w średnim wieku zacząłem leczyć z wrzodu w przewodzie trawiennym. Wkrótce pojawił się u niego guz w gruczole przytarczycowym z objawami wysokiego poziomu wapnia we krwi. Z powodzeniem usunąłem guza z szyi. Wrzód w żołądku jednak rozwijał się dalej i niebawem diagnoza wykazała guzy w trzustce, które były przyczyną zwiększonego wydzielania kwasu żołądkowego i powstania wrzodu. Pacjent wymagał całkowitego usunięcia żołądka — operacji budzącej grozę. Na dodatek cierpiał na anemię, co zwiększało ryzyko niepowodzenia operacji. Inni chirurdzy sceptycznie podchodzili do tej operacji. Przedstawiłem przypadek na zebraniu lekarzy i chirurgów. Uznano zgodnie, że pacjenta tego należy leczyć farmakologicznie i nie podejmować zbytniego ryzyka, jakie niesie operacja. W tej sytuacji byłem bardzo zniechęcony i rozczarowany tym, że pacjent będzie musiał bardzo dużo cierpieć przez resztę swojego życia. Zacząłem się modlić do Baby o pomoc i przyszła odwaga zrobienia właściwej rzeczy — przeprowadzenia operacji. W szpitalu spędziłem kilka bezsennych nocy opiekując się tym chorym mężczyzną i ciągle modląc się o jego życie. Moje modlitwy zostały wysłuchane i pacjent przeżył ze wspaniałymi wynikami.
Następny przypadek dotyczy mężczyzny w średnim wieku, który był fryzjerem w szpitalu, gdzie pracowałem. Tak jak większość fryzjerów, ten człowiek był bardzo życzliwy i wszyscy go lubili. Miał swój mały zakład w suterenie szpitala. Załoga szpitala i pacjenci byli jego klientami. Któregoś dnia zadzwonił do mnie szef wydziału urologicznego i powiedział, że u fryzjera, który był jego przyjacielem, wykryto zaawansowanego raka brzucha i że jego lekarze nie widzieli dla niego ratunku. Fryzjer cierpiał na silne bóle i nie mógł normalnie jeść. Bardzo zasmuciła mnie jego sytuacja, gdyż był skazany na przeżycie całego naturalnego przebiegu tej strasznej choroby. Mój przyjaciel urolog miał nadzieję, że ja mogę mu pomóc. Zacząłem się usilnie modlić do Baby, aby dał mi jakieś olśnienie w sprawie tego pacjenta. Przyjąłem go najpierw na testy, które potwierdziły diagnozę nowotworu żołądka z możliwością przerzutów także na sąsiednie organy. W tym czasie nie było możliwości zrobienia prześwietlenia. Po dalszych modlitwach do Baby zebrałem odwagę i wyjaśniłem rodzinie, że zbadam brzuch pacjenta w nadziei, iż będę mógł coś mu pomóc. Podczas operacji stwierdziłem, że guz zaatakował przylegającą część okrężnicy oraz zakończenie i środkową część trzustki. Nigdy dotąd nie robiłem operacji usuwania chorych tkanek na taką skalę. Niemal się poddałem. Żarliwie się modliłem do Baby o pomoc i pokierowanie. Nagle poczułem jakąś siłę i zdałem sobie sprawę z tego, że operacja ta była jedyną szansą, jaka rysowała się przed tym człowiekiem, na jakiekolwiek złagodzenie objawów. Za jednym podejściem usunąłem większą część jego żołądka, część okrężnicy i część trzustki. W żadnym razie nie była to operacja na wyleczenie. W najlepszym przypadku miała uśmierzyć cierpienia pacjenta. Jednakże po operacji mężczyzna mógł jeść, przybrał na wadze i nie miał bólów. Żył jeszcze przez osiemnaście miesięcy i, zanim odszedł w pokoju, był w stanie wypełniać swoje rodzinne obowiązki. Było to możliwe tylko dzięki pomocy Baby.
Do pokoju pogotowia ratunkowego przywieziono młodą, w wieku poniżej trzydziestu lat, Amerykankę z rozległym wewnętrznym wylewem krwi. Dyżurowałem pod telefonem, a ludzie wiedzieli, że mam doświadczenie w endoskopii. Po wstępnej reanimacji wymagającej transfuzji krwi, za pomocą endoskopu obejrzałem jej przełyk i żołądek. Krwawiły owrzodzenia ścianek żołądka. Miała też pokaźne żylaki w przełyku, ale one nie krwawiły. Po zastosowaniu umiarkowanych środków krwawienie ustało i szybko wyzdrowiała. Po pięciu dniach jednak znów nastąpił u niej masywny wylew krwi. Badając ją ponownie stwierdziłem, że tym razem nie krwawiły wrzody lecz żylaki w dolnej części przełyku. Wykonałem umiarkowaną transfuzję krwi i dożylną kroplówkę pitressinu. Dalej krwawiła. Spędzałem noce w szpitalu próbując przywrócić ją do życia. Cały czas przebywała w dziale intensywnej terapii i podawano jej dożylne odżywki. Przetoczono jej już wiele jednostek krwi i zaaplikowano liczne produkty z krwi. Chirurgiczne operowanie jej byłoby bardzo ryzykowne. Konsultowałem się z innymi chirurgami i wszyscy doradzali zachowawcze leczenie. Czułem, że życie tej kobiety było zagrożone. Była matką dwojga małych dzieci. Pomodliłem się do Baby o pomoc. Uważałem, że operacja, chociaż skrajnie ryzykowna, była dla niej jedynym wyjściem. W miarę jak jej stan pogarszał się, modliłem się coraz żarliwiej. W końcu Baba obdarzył mnie odwagą i wziąłem ją na stół operacyjny. Tym razem powinienem wykonać złożony bajpas w systemie żył — operację naprawdę wielce ryzykowną po tak wielkim krwotoku. Próbowałem znaleźć wylot żyły, ale bez powodzenia, gdyż w tym miejscu utworzyła się porowata narośl. Skończyło się na tym, że wykonałem mostek międzykomorowy z wszczepem w kształcie litery H zrobionym z syntetycznego materiału zwanego Gortex. Obejmowało to połączenie dwóch wielkich żył za pomocą rurki, przez którą krew mogła płynąć omijając przeszkodę. Podczas całej operacji modliłem się w duchu prosząc o rzucenie światła na tę trudną sytuację. Baba ulitował się nade mną. Pacjentka przeżyła i osiemnaście lat po tej operacji ma się dobrze. Rodzina chciała powodzenie przypisać mnie, ale przekonałem ich, że to Bóg uratował jej życie.
Pod moją opiekę trafiła starsza Amerykanka z uboższej warstwy społecznej. Miała cukrzycową gangrenę na obu stopach, a jej lekarze zalecili amputację obu nóg. Przedstawiłem jej przypadek na naszej naradzie w klinice. Wszyscy chirurdzy radzili amputację. Modliłem się do Baby za tę kobietę prosząc Go o uratowanie jej nóg i stóp. Sprawdziłem jej cukrzycę, usunąłem martwe tkanki i zrobiłem wiele nacięć w stopach, aby poprawić wyciek zakażonych wydzielin. To poskutkowało, ale znów tylko dzięki wielu modlitwom. Po czterech miesiącach kobieta mogła wyjść o własnych nogach ze szpitala. Nogi tej pacjentki zostały uratowane, dlatego że Baba wysłuchał moich modlitw.
Zawsze wierzyłem w Boga i modliłem się do Niego. Kiedy bliżej poznałem Pana Sai w 1985 roku, zrozumiałem, że Baba jest Najwyższym Bogiem. Wszystkie formy Boga należą do Niego. Od tamtego czasu modlę się tylko do Baby. Zanim zbliżyłem się do Baby, w swojej praktyce lekarza więcej polegałem na swojej technicznej wiedzy medycznej niż na mocy modlitwy. Lecz od kiedy Baba zjawił się w moim życiu, wszystko Jemu dedykowałem.
Dzięki temu, że zostałem lekarzem, otrzymałem wyjątkową sposobność służenia ludziom chorym i potrzebującym. Obecnie, gdy leczę pacjentów, czuję że służę Babie. Składam pranamy [pokłony] Panu Sai za Jego nieustające prowadzenie i cuda uzdrowień w mojej medycznej praktyce.

[Heart to Heart, 1/2003]

Wysłuchana modlitwa

Szpitale mogą zapewnić środki niezbędne do leczenia pacjenta ale w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że naprawdę to uzdrawia Bóg. Są niezliczone przykłady tego, jak Swami interweniuje, gdy lekarz uznaje sytuację za beznadziejną. Oto tylko jeden dobitny przykład, epizod opowiedziany przez Raviego Mariwalę. Ravi Mariwala jest jednym ze studentów Swamiego — absolwentem Jego uniwersytetu (Sri Sathya Sai Institute of Higher Learning). Posiada stopień magistra zarządzania (MBA). Szpital Superspecjalistyczny w Puttaparthi powstał właśnie w czasie, gdy kończył studia. Wielu chłopców, szczególnie ci ze stopniami MBA, zgłaszało się na ochotniczą służbę w szpitalu, a Ravi był jednym z nich. Ravi Mariwala obsługuje sztuczne płuco-serce, bardzo ważny instrument w chirurgii sercowej. Oto co ma do powiedzenia.

Pacjentowi operowanemu na wrodzoną wadę nie mogła wrócić akcja serca na tyle, by móc odłączyć sztuczne płuco-serce i by wytworzyć odpowiednie ciśnienie naczyniowe. Próbowaliśmy robić już wszystko, ale nic nie pomagało. Wszyscy zaczęli tracić nadzieję. Przedyskutowaliśmy sytuację, ponownie daliśmy sercu odpoczynek i dodatkowo zaaplikowaliśmy pewne lekarstwa. Znów się nie powiodło. Byliśmy absolutnie bezradni. Zdałem sobie sprawę z tego, że próbowaliśmy wszystkiego oprócz modlitwy.
Modlić się za kogoś, kogo nie znam? Czy to zadziała? Myślę teraz że właśnie dlatego zadziałało.
Ponieważ przebywałem na sali operacyjnej przez pięć godzin, na krótko zwolnił mnie kolega. Wyszedłem z sali na korytarz i stałem tam w ciszy przez minutę próbując przywołać twarz Sai przed oko umysłu. Wypowiedziałem bezgłośnie modlitwę o wyzdrowienie pacjenta.
Zaraz potem wróciłem na salę. Sytuacja diametralnie się zmieniła. Poprawiło się ciśnienie krwi, wróciła akcja serca! Nikt nie wiedział dlaczego; nikomu nic nie mówiłem.
Minął jakiś czas. Powrót pacjenta do zdrowia przebiegał gładko. W najbliższą niedzielę po tym zdarzeniu Swami podszedł do mnie, wykreował wibhuti, wsypał je w moje ręce i powiedział z miłością: „To za modlitwę, którą zmówiłeś za tamtego pacjenta.” Następnie zaczął opowiadać innym o całym zdarzeniu. Oto Swami nagradzał mnie za cudowne uzdrowienie, którego sam w swoim Miłosierdziu dokonał!

[Heart to Heart, 1/2003]

Bóg i lody

Pewnego dnia wiele lat temu Swami rozdał chłopcom lody. Ten gatunek nazywał się JOY (radość) i był to prezent od wielbiciela, który był właścicielem cukierni. Gdy chłopcy ze smakiem jedli lody, Baba jak zwykle chodził i wypytywał chłopców, jak im smakują lody. Nagle spytał jednego z nich: „Chłopcze, jak myślisz, jaki jest Bóg?” Chłopiec był zaskoczony. Był zbyt pochłonięty zajadaniem się lodami, a jego myśli, przynajmniej w tej chwili, były dalekie od Boga! Swami zapytał o to samo innego chłopca i ten również był zaskoczony. Po kilku dalszych próbach, nie uzyskawszy odpowiedzi, Swami uśmiechnął się i powiedział: „Bóg jest SŁODKI jak lody!” Chłopcy zaczęli nasłuchiwać. Swami kontynuował: „Bóg jest MIĘKKI jak lody!” Teraz wszyscy chłopcy już przestali jeść lody, a Swami mówił dalej: „Bóg jest CHŁODNY jak lody!” I przypieczętował: „Daje JOY (radość) jak lody!”
Co za cudowna zabawa słowami! Mędrzec Ramakrishna Paramahansa pewnego razu stwierdził: „Tylko Bóg może uczynić prostymi sprawy skomplikowane — w rzeczy samej tak prostymi, że zrozumieć je może nawet dziecko.” Jakże to prawdziwe!

[Heart to Heart, 1/2003]

Pokazał im swoją Formę

Wiele lat temu Swami zabrał niewielką grupę do lasu w Bandipur, niedaleko od stacji w Ooty w Górach Błękitnych. Grupa składała się głównie z uczniów, ale obejmowała też kilka osób dorosłych. Była to cudowna wycieczka, wspaniały piknik z Panem. Chłopcy mieli wszystko — gry, zwiedzanie, podglądanie dzikich zwierząt i mnóstwo smakołyków. Brakowało tylko jednego — zdjęcia z Bhagawanem, skarbu a zarazem pamiątki tego wyjątkowego wydarzenia. Jeden z uczestników wycieczki posiadał aparat Polaroid, zrobienie zdjęć nie było więc problemem. Chłopcy jeden po drugim stawali przy Swamim do zdjęcia. Gdy zdjęcia zrobiono już wszystkim, chłopiec, który je robił, poprosił, aby Swami pozował do jednego zdjęcia sam. Baba zgodził się i zdjęcie zrobiono, zaraz wywołano i wręczono Bhagawanowi, który siedział na głazie. Swami przez chwilę przyglądał się zdjęciu — a był to piękny obraz — po czym zapytał chłopców:
— Chcecie wiedzieć, kim jestem?
Wszyscy w tym czasie siedzieli wokół Niego na ziemi. Nie bardzo wiedzieli co począć z tym pytaniem, dlatego nikt nie zareagował. Po pewnym czasie Swami ponownie spytał:
— Czy chcecie wiedzieć, kim jestem?
Z Jego oczu bił niezwykły blask, a także głos emanował ogromną mocą. Wszyscy wyczuwali, że zaraz zdarzy się coś nadzwyczajnego, dlatego nikt nie śmiał się odezwać. Wtedy Swami podniósł zdjęcie, które trzymał w ręce, tak by wszyscy je zobaczyli. Był to piękny obraz Swamiego. Następnie położył zdjęcie obrazem do dołu na udzie i zaczął nim pocierać o udo. W tej sytuacji jedna ze starszych osób, zauważywszy że szata Baby podwinęła się, instynktownie pochyliła się, by ją poprawić. Swami zareagował niezwykle ostro rozkazując:
— Nie zbliżaj się; nie dotykaj!
Surowość w tonie Swamiego sprawiła, że wielbiciel natychmiast wycofał się z zamiaru poprawiania szaty. Swami potarł zdjęciem jeszcze kilka razy, po czym powoli je podniósł i pokazał wszystkim zebranym. Na zdjęciu nie było już podobizny Swamiego — ten piękny obraz zniknął. Na jego miejscu znajdował się pełen majestatu obraz Pana Dattatreji, który ucieleśnia Boską Triadę (tj. stwórcę Brahmę, podtrzymującego stworzenie Wisznu i odpowiedzialnego za rozpad wszechświata Maheśwarę czyli Śiwę) oraz cztery psy reprezentujące cztery Wedy. Następnie Baba spojrzał ze współczuciem na wielbiciela, którego przed kilku chwilami potraktował szorstko i powiedział:
— Gdy na zdjęciu objawiałem siebie jako Dattatreję, byłem naładowany Boską Energią. Gdybyś w tamtej chwili dotknął choćby Mojej szaty, natychmiast zamieniłbyś się na popiół. Dlatego odezwałem się surowo; zrobiłem to wyłącznie dla twojego bezpieczeństwa!
Przy innej okazji Baba wyjaśnił, że gdy Kriszna jako mały chłopiec miał podnieść górę Mandaragiri (by uchronić mieszkańców wioski przed ulewą), kazał wszystkim wieśniakom pozostać w domach i nie wychodzić. Swami stwierdził, iż ostrzeżenie to było konieczne dlatego, że Kriszna w celu podniesienia góry musiał wzbudzić ogromną Boską Moc i gdyby ktoś wtedy przypadkowo dotknął Go, natychmiast zostałby spalony na popiół.
Awatarowie dysponują Nieskończoną Mocą. Rzadko jednak jej używają. Jeśli zaś jej używają, to tylko w maleńkich porcjach. Te przejawienia Mocy są zawsze dla dobra innych. W opisanym przypadku, demonstracja wzmogła oddanie tych, którzy pojechali z Babą do lasu.

[Heart2Heart 1/2003]

Ulga w cierpieniu: woda Sai dla Chennai

Indie znano w Europie od ponad dwóch tysięcy lat, szczególnie z przypraw. Prowadzono regularny handel i wymianę towarów. Z Indii płynęła na Zachód nawet wiedza (np. w matematyce i astronomii). Handlarze i podróżnicy z Europy przybywali do Indii drogą lądową, jaką wyprawił się także Aleksander Wielki robiąc najazd na Indie. Później, gdy muzułmanie zaczęli panować na Środkowym Wschodzie, droga lądowa została odcięta i handel gwałtownie zmalał. Europie zależało na znalezieniu jakiegoś sposobu nawiązania na nowo kontaktu z Indiami, dlatego zaczęto szukać drogi morskiej. Można wspomnieć to, że jednym z tych, co chcieli odkryć tę drogę, był Kolumb.
Kolumb żeglował w poszukiwaniu drogi do Indii ale, jak dobrze wiadomo, skończył na odkryciu całkiem innego kontynentu. Wyzwanie odkrycia drogi do Indii było wciąż aktualne i sprostał mu dopiero Portugalczyk Vasco da Gama. Tak więc to Portugalczycy jako pierwsi ustanowili kolonie w Indiach. Inne wielkie mocarstwa szybko poszły w te ślady. Brytyjczycy wylądowali na wschodnim wybrzeżu Indii na początku osiemnastego wieku w miejscu, które wtedy było małą rybacką wioską znaną jako Chennaipatnam. Tutaj zbudowali fort (Fort St. George, który istnieje do dziś) i szybko rozciągnęli swoje wpływy na całe południe wypierając Holendrów i Francuzów. Pod panowaniem Brytyjczyków Chennaipatnam stało się Madrasem i rozwinęło najpierw w miasto, a potem w metropolię. Nawiasem mówiąc, Madras ostatnio przemianowano na Chennai. W późniejszym okresie Brytyjczycy zajęli kolejno obszary północno-wschodnie i północno-zachodnie ustanawiając tym hinduską część swojego imperium. Chcemy opowiedzieć o madraskim problemie wody i o tym jak Swami zapewnił jego ostateczne rozwiązanie.
W pobliżu Madrasu nie ma wielkich rzek, dlatego — już od XIX w. występował tutaj problem zaopatrzenia w wodę. W 1884 r. brytyjski inżynier nazwiskiem Fraser jako pierwszy pomyślał o systemie zaopatrzenia miasta Madras w wodę. W tym czasie Madras z przedmieściami zamieszkiwało około 470 tysięcy ludzi. Fraser zaproponował zbudowanie małej tamy na płynącej w pobliżu rzece. Rzeka ta na ogół pozostaje wyschnięta, ale płynie w niej woda w okresie północno-wschodniego monsunu. Zbudowano tamę a z niej wodę kanałami doprowadzono do dwóch zbiorników nazwanych Sholavaram i Red Hills. Wówczas zbiorniki te zapewniały nie tylko wodę pitną dla Madrasu, ale także do nawadniania pól. Wodę miejską przed rozprowadzenie wśród ludności doprowadzano najpierw do stacji filtracyjnej na terenie Kilpauk w obrębie Madrasu. Stacja ta istnieje do dziś.
Z biegiem lat zaprzestano kierowania wody do celów nawadniania przeznaczając całą zawartość zbiorników wyłącznie na pitną wodę dla miasta. Mimo to, zbiorniki stały się niewystarczające, gdyż zapotrzebowanie miasta ciągle rosło. Zbudowano jeszcze jeden zbiornik, tym razem w Poondi, ale wkrótce znów zapotrzebowanie przerosło dostawy.
Na początku lat sześćdziesiątych XX w. centralny rząd dostrzegł problem Madrasu i ogłosił, że zostaną podjęte działania w celu doprowadzenia do miasta wody z rzeki Krishna z sąsiadującego stanu Andhra Pradeś. W takim duchu w 1968 r. zostało podpisane porozumienie, zgodnie z którym stany Maharasztra, Karnataka i Andhra zgadzały się na coroczne udostępnianie ze swoich części wody Krishny po 5 TMC (TMC znaczy tysiąc milionów stóp sześciennych) dla Madrasu. Tak więc, Madras miał otrzymywać rocznie 15 TMC wody z Krishny. Ale jak przenieść tę wodę na tak dużą odległość? Ówczesny plan wymagał mnóstwa pieniędzy, na które nie było widoku. Woda z Krishny dla Madrasu pozostała więc w sferze planów.
Pod koniec lat sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych rząd Tamil Nadu (stanu, w którym leży Madras) przygotował plan nazwany Veeranam Project przewidujący doprowadzenie wody z południa, z rzeki Kaveri. Projekt ten upadł z powodu uwikłania w skandale korupcyjne. Pozostały po nim jedynie olbrzymie betonowe rury rozłożone wzdłuż nadmorskiej drogi w pobliżu Madrasu i głębokie rowy przeznaczone na te rury.
Po niepowodzeniu projektu Veeranam rząd Tamil Nadu postanowił poważnie zająć się możliwością sprowadzania wody z Krishny. W efekcie zawarł, stosowny układ z rządem Andhra Pradeś. Idea zasadniczo polegała na przelaniu wody Krishny zebranej przy zaporze Srisailam w Andhra Pradeś kanałem najpierw do rezerwuaru Kandaleru (w AP), a stąd innym kanałem o długości około 150 km do granicy stanu Tamil Nadu. Dalej kanał ten miał doprowadzać wodę do zbiornika Poondi w Madrasie. Taki był plan.
W rzeczywistości Premier Andhra Pradeś miał świetny plan wykorzystania wody Krishny do nawodnienia całego stanu, a prośba Tamil Nadu dała mu otwarcie, jakiego potrzebował. Gdyby Tamil Nadu dał pieniądze, mógłby je przeznaczyć na zbudowanie kanału od zbiornika Kandeluru do granicy stanu. W ten sposób Tamil Nadu otrzymałoby wodę, a Andhra Pradeś mogłoby użyć kanału do nawadniania swoich południowych obszarów. Kanałowi Kandaleru-Poondi Premier nadał nazwę 'Telugu Ganga.'
Formalnie projekt tego kanału został otwarty przez Indirę Gandhi na specjalnej uroczystości w Madrasie w 1983 r. Na cały projekt (obejmujący dużą część stanu) Andhra Pradeś wydało około 2000 krorów rupii (1 kror to 10 milionów), gdy tymczasem Tamil Nadu wyłożyło około 500 krorów na kanał Kandaleru-Poondi czyli projekt Telugu Ganga, jak go wówczas nazywano. Andhra Pradeś oczywiście wykopało kanały w rozmaitych miejscach, gdy tymczasem Tamil Nadu było zainteresowane jedynie kanałem łączącym Kandaleru z Poondi. Jak wspomniano wcześniej, Andhra Pradeś chciało okazyjnie wykorzystać ten kanał do nawadniania swojego południa. Lata mijały i w końcu, w 1996 r., kanał Kandaleru-Poondi projektu Telugu Ganga uznano za zakończony. Z tej okazji odbyła się uroczystość 'zamknięcia'.
W tamtym okresie mówiło się, że z 15 TMC odprowadzanych rocznie z Kandaleru, około 12 TMC dojdzie do Poondi uwzględniając parowanie i inne straty. Jednakże od 1996 do 2000 r. roczny przepływ utrzymywał się na niskim poziomie. W niektórych latach wynosił zaledwie około pół TMC! Złożyło się na to wiele powodów. Po pierwsze, na skutek erozji, powodującej powstawanie w wielu miejscach jam, kanał uległ degradacji do postaci długiego rowu; spowodowało to zmniejszenie przepływu. Dalej, były wycieki. Po trzecie, rolnicy na całej długości kanału mogli z łatwością robić własne kanały odprowadzające wodę z głównego koryta. Tak w skrócie wygląda wyjaśnienie dlaczego projekt Telugu Ganga zawiódł.
Tymczasem, problem wody w Madrasie stawał się coraz bardziej dokuczliwy. W tej sytuacji dnia 19 stycznia 2002 r. Bhagawan Baba ogłosił dramatyczne i całkowicie nieoczekiwane oświadczenie. Okazją była pierwsza rocznica otwarcia (którego dokonał Premier Vajpayee) Szpitala Superspecjalistycznego w Bangalore. Zorganizowano wspaniałą konferencję medyczną, a na uroczystości inauguracyjnej Swami wygłosił Boski Dyskurs. Naturalnie, mówił dużo o zdrowiu, opiece zdrowotnej i tym podobnych sprawach. Ale nagle i niespodziewanie, Bhagawan Baba zaczął nawiązywać do problemu wody pitnej Madrasu. Powiedział, że bardzo poruszyło Go ciężkie położenie tamtejszych ludzi, szczególnie mieszkańców slumsów. Otrzymał od ludzi z tego miasta wiele miłości i chciał dla nich coś zrobić. Tamtejsi bogaci mogli kupować wodę z cystern, ale co z biedotą? Nie mieli innego wyjścia, niż korzystanie z brudnej wody. I tak już cierpieli z powodu niedożywienia i innych chorób. Obecnie zanieczyszczona woda pogorszyła jeszcze ich sytuację. Musiał coś dla nich zrobić i był w tym względzie zdecydowany. Tak wyglądała esencja tamtego dramatycznego oświadczenia z 19 stycznia 2002 r.
Potem nastąpiły rozmowy z rządem Andhra Pradeś. Ponieważ Trust Baby już zrealizował rozmaite projekty wodne w tym stanie dając wodę ponad dwóm milionom ludzi, Premier stanu był chętny do współpracy z Babą i gotów zrobić wszystko, co niezbędne, by obietnica Baby złożona Chennai stała się rzeczywistością. Po kontroli technicznej okazało się, że przepływ wody do Chennai był minimalny ponieważ pierwotny kanał projektu Telugu Ganga łączący Kandaleru z Poondi uległ degradacji. Postanowiono więc całkowicie odbudować kanał na całej długości (ok. 150 km), a Trust Baby przyjął na siebie odpowiedzialność sfinansowania całego projektu. W praktyce oznaczało to a) ulepszenie rezerwuaru w Kandaleru, tak by mógł pomieścić tyle wody, żeby wystarczyła także na porę suchą, b) pogłębienie i poszerzenie kanału oraz c) wyłożenie kanału z wykorzystaniem NAJNOWSZEJ technologii, aby całkowicie wyeliminować wycieki.
Prace realizacyjne trwały stale od połowy 2002 r. i obecnie zostały zakończone. Na ukończeniu są także związane z tymi prace w Tamil Nadu. Jak zwykle, Baba osobiście cały czas doglądał postępu prac. W międzyczasie rząd Andhra Pradeś w wyrazie wdzięczności Bhagawanowi Babie za wszystko, co zrobił, postanowił zmienić nazwę projektu z poprzedniej 'Telugu Ganga' na 'Sai Ganga.'
Jest to nadzwyczajny przypadek w skali kraju. W czasie, gdy na porządku dziennym odbywają się dysputy międzystanowe na temat wody, tu mamy przykład — prawdopodobnie jedyny w swoim rodzaju — gdzie prywatny trust charytatywny, którego władzą jest miłość ludzi, jest w stanie zrealizować projekt przeniesienia wody z rzeki w jednym stanie do ludzi w innym stanie.
Madras, liczący ponad siedem milionów mieszkańców, wreszcie zaczyna dostrzegać światło na końcu tunelu. Wydaje się, że dzięki Babie już wkrótce nareszcie zakończy się ten koszmar. Ludzie zastanawiają się, co Baba ma ze swoich 'inwestycji.' Takie pytanie padło podczas Środowiskowego Spotkania (Habitat Meeting) ONZ, kiedy Sri Sathya Sai Central Trust przedstawiał projekt wody pitnej Baby w Andhra Pradeś, na który wydano prawie 300 krorów rupii. Przedstawiciel Trustu odpowiedział, że o ile inni wypatrują wyłącznie korzyści finansowych, dla Baby taką korzyścią jest Miłość, jaką odwzajemniają się ludzie. W istocie, na początku tego projektu, Trust otrzymał polecenie Baby, by doprowadzili wodę do tylu ludzi okręgu Anantapur ile tylko można, w tylu wioskach ile tylko można, w tak krótkim czasie jak tylko można, nie bacząc na koszty i trudności. Ludzie dziwią się skąd Trust bierze tyle pieniędzy, że jest tak szczodry. Baba mówi, że to Miłość sprawia, iż wszystko to jest możliwe. Miłość to coś, o czym ludzie zwykle potrafią elokwentnie opowiadać. A Baba swymi projektami (darmowe kształcenie i leczenie) pokazał wielokrotnie, że Miłość może poruszyć góry! Projekt wodny dla Chennai jeszcze raz tego dowodzi.

Wykopana ziemia             1 100 000 m3
Wykopane skały                 80 000 m3
Roboty kamieniarskie           15 000 m3
Kamienne wykładziny brzegów    30 000 m3
Powierzchnie spajane cementem 235 000 m2
Wykładziny cementowe          185 000 m2