Kazik Borkowski (PL)

Pierwsza część drogi do domu odbywała się w milczeniu. Każde z nas było pochłonięte rozmyślaniem o tym, co się wydarzyło. Karen wyglądała na zmartwioną i zdawało się, że z wysiłkiem powstrzymuje się od płaczu. W końcu Gerry przełamał lody.

“Kiedy miałem szesnaście lat, miałem szczególnie wyrazisty sen. Później myślałem o nim przez wiele dni, gdyż był tak bardzo rzeczywisty. Była w nim jakaś dynamika, która sprawiała, że miałem wrażenie, iż to naprawdę się zdarzyło.

W tym śnie znajdowałem się na pokładzie olbrzymiego statku kosmicznego na orbicie wokół błękitnej i zielonej planety. Wszystko na tym statku miało jasny połysk, a szczególnie mundury ludzi. Wiele się tam działo w wielkim pośpiechu, błyskały kolorowe światła i dzwoniły dzwony.

Wszyscy śpiesznie wykonywali pewne procedury, tak jak gdyby zdarzył się jakiś wypadek. Widziałem wszystko oczami członka załogi, być może pilota lub nawigatora. Czułem pilną potrzebę zebrania mojej rodziny zanim nastąpi jakieś rychłe zdarzenie.

Scena zmieniła się i teraz byłem na pokładzie mniejszego statku uciekającego ze statku bazowego. Gdy wyjrzałem przez iluminator, zdałem sobie sprawę z dwóch rzeczy: planeta, w kierunku której zmierzaliśmy i statek bazowy, który opuszczaliśmy. Statek bazowy był ogromnym spodkiem lub statkiem w kształcie srebrzystego grzyba, z którego wylatywały setki mniejszych statków, a jeden z nich zawierał moją żonę. Wszystkie leciały w różnych kierunkach, starając się uciec tak szybko, jak to możliwe. Nagle pojawił się oślepiający błysk i statek bazowy rozleciał się. Miało to tak silny wpływ na mnie, że się obudziłem.

Dzisiejszego wieczora na Whale Rock przeżyłem ten sen na małym statku, który mknął ku planecie. Mój statek został uszkodzony podczas eksplozji a ja gorączkowo próbowałem nad nim zapanować. Planeta pędziła w naszym kierunku. Kiedy przebiliśmy się przez warstwę chmur, zobaczyłem w dole jej powierzchnię w błękicie i zieleni. Jej piękno kontrastowało ze strachem, który przepełniał moje serce. Zobaczyłem małą zatokę wypełnioną jasną, błękitną wodą. Usiłowałem skupić umysł na pokierowaniu statkiem tak, by łagodnie wylądować na brzegu.

Czułem, że statek próbuje reagować, ale nie mógł wyhamować dostatecznie szybko. Twardo uderzyliśmy w wodę. Poczułem, że z tyłu za mną wypada wręga i przygniata mnie do pulpitu sterowniczego.

Statek zaczął nabierać wodę przez ogromny wyłom w jego boku. Dałem znak wszystkim, aby wyszli na zewnątrz. Kilku ludzi próbowało uwolnić mnie, ale woda odepchnęła ich. Gdy statek przechylił się na bok i zatonął, poczułem słoną wodę obcego oceanu. Myślałem tylko o mojej żonie i nienarodzonym dziecku.”

Gdy Karen patrzyła na niego, jej twarz wyglądała pięknie i jednocześnie smutno. “Byłam twoją żoną” – powiedziała.

Gerry zwrócił się do niej: “Tak, i w tamtym momencie otrzymałem od ciebie wielkie pocieszenie przez to, że dałaś mi świadomość dziecka, które było w tobie. Dałaś mi nadzieję, że nasz rodzaj przetrwa w tym obcym ale pięknym świecie. Nasza miłość była bardzo głęboka; trwałaś przy mnie cały czas przez te cztery dni, przez które umierałem. Wtedy mieliśmy inne ciała, przepełnione wielką ilością energii. Ale nasi ludzie nie zdołali dotrzeć do mnie na czas, dlatego umarłem.”

Oczy Karen wypełniły łzy. “Trzy dni po twojej śmierci urodziłam nasze dziecko, leżąc w tej kołysce w skale, którą wycięto dla mnie prętem laserowym. On był pierwszym z naszych ludzi, którzy urodzili się na Ziemi. Nazwaliśmy go P’taah ze skały. Bardzo walczył o życie. Wszyscy próbowaliśmy go uratować. Biedne dziecko nie mogło oddychać tym powietrzem. Wszyscy dusiliśmy się tym gęstym i wilgotnym gazem planety. Gdy zmarł, wszyscy wiedzieliśmy, że będziemy musieli walczyć, by przetrwać jako ludzie w tym pięknym ale śmiercionośnym miejscu.”

Musiałam zatrzymać samochód; już nie widziałam drogi. Wszyscy wysiedliśmy, aby zaczerpnąć chłodnego nocnego powietrza. Poczucie zdrady i gniew, które miałam wcześniej znów zaczęły we mnie narastać. Zwróciłam się do Gerry’go i Karen: “Co się z nami dzieje? Kim jesteśmy i dlaczego to się nam przydarza?”

Karen, energicznie wskazując mnie palcem spytała: “Kim jesteś?”

Bez namysłu odpowiedziałam: “Jestem Egariną, komunikatorem. Mój mąż jest dowódcą Gwiezdnego Statku Rexegena. Przybyliśmy w pokoju z misją Boga przejęcia tej planety od Reptoidów. Oni nie są istotami światła i muszą odejść!” Przestałam mówić, z trudem łapiąc powietrze.

Rexegena, statek bazowy w kształcie grzyba

Skąd wszystkie te słowa się wzięły?

Karen patrzyła na mnie w sposób zdradzający lekkie zdziwienie: “Czym jest Reptoid?”

Znów czułam się wyłączona z rzeczywistości, tak jak w Kariong. Usiadłam na pobliskiej skale i westchnęłam: “Diabli wiedzą.”

Wydawało się, że Gerry rozumie, co się dzieje. “Musieliśmy wszyscy być kiedyś razem, w jakimś życiu. Ale nie byliśmy ludźmi, przynajmniej nie takimi, jakich znamy. Teraz zeszliśmy się, aby sobie przypomnieć, i to w istocie robimy.”

“Możemy tylko dalej przypominać sobie i patrzeć, co się stanie. Mam odczucie, że ty Valerie jesteś jakiegoś rodzaju posłańcem a my mamy ci pomóc.”

Spojrzałam na niego, marszcząc brwi i spytałam: “Dlaczego tak sądzisz?”

“Churinga to patyk lub kamień używany przez Aborygenów do przesyłania wiadomości od jednego plemienia do drugiego. Alcheringa znaczy posłaniec – taki, jakim jest ktoś, kto niesie taki patyk czy kamień. Ty masz kamień Alcheringa. Nawet twój dom ma taką nazwę. Właśnie dlatego odwiedziłem cię tamtym pierwszym razem.”

“Ale dlaczego ja?” – odparłam słabym głosem.

“Właśnie powiedziałaś nam dlaczego: jesteś komunikatorem.”

Tej nocy nie dało się spać.

O szóstej rano leżałam w łóżku wpatrzona w sufit. W głowie przebiegałam w kółko zdarzenia poprzedniego dnia. Próbując zrozumieć, co to było. Było to rzeczywiste, nie coś wyimaginowanego. Przeżyłam to wraz z dwojga innymi ludźmi, którzy potwierdzili to. Za każdym razem, gdy o tym myślałam, przychodziło coś nowego. Spontanicznie przypominałam sobie fragmenty odległej przeszłości.

Wstałam z łóżka i założyłam szlafrok. W mojej małej pracowni wyjęłam z pudełka kamień Alcheringa i usiadłam na podłodze ze skrzyżowanymi nogami, trzymając go i próbując uspokoić umysł. Cicho wezwałam imię Alcheringi i poczułam znajome wrażenie wyłączenia.

To pytanie paliło mnie przez całą noc: “Z jaką misją przybyła Rexegena na Ziemię?”

Zrobiłam duże oczy: “Ja byłam twoją żoną?”

“Kiedy Rexegena przybyła na Ziemię?” – spytałam.

“Dziewięćset tysięcy lat temu – to szmat czasu” – zauważyłam.

„Ale ja nie spodziewam się nikogo” – powiedziałam, gdy zadzwonił telefon. W słuchawce usłyszałam kobiecy głos.

„Valerie? Nazywam się Pamela Goddard. Spotkaliśmy się około rok temu. Możesz mnie nie pamiętać. Otrzymuję bardzo silne pobudki, by do ciebie zadzwonić, ale nie wiem dlaczego.”

„Uhm, tak, pamiętam cię” – odpowiedziałam mocno zaskoczona. Wyciągnęłam mój zeszyt z adresami i znalazłam jej nazwisko. Obok niego znalazłam notkę ‘clar’ [skrót od ang. clairvoyant, jasnowidząca]. Pamela była jasnowidząca. Moje usta automatycznie powiedziały: „To może powinnyśmy się kiedyś spotkać i porozmawiać?”

„Och, dobrze” – odpowiedziała – „mogę być u ciebie o drugiej. Czy to ci pasuje?”

„Jasne, dlaczego nie. Do zobaczenia tutaj o drugiej.” Odłożyłam słuchawkę. „Alcheringa, czy to o Pamelę Goddard chodzi?”

Samochód Pameli pojawił się we wjeździe dokładnie o drugiej godzinie. Zerknęłam na ścienny zegar w kuchni, zwracając uwagę na jej punktualność. Gdy wskazówka sekundowa przelatywała przez dwunastą, zadzwonił telefon. Dzwoniła znajoma Rachel. Usiłowałam jej pomóc w jej kryzysie. Albo za bardzo ponosiły ją przeżycia psychiczne, albo działo się z nią coś bardzo niedobrego.

Zadzwonił dzwonek u drzwi. Natychmiast rozpoznałam Pamelę i zaprosiłam ją do salonu, by poczekała aż skończę rozmowę.

Wróciłam do telefonu i usłyszałam, jak Rachel mówi tak jak gdybym wcale nie odchodziła. Była w rozterce i niepewna siebie. Uważała, że my dwie możemy mieć jakieś wspólne ‘karmiczne’ rzeczy. Chciała przyjść spotkać się ze mną i ‘to rozpracować.’ Wyjąkałam, że mam gościa, który właśnie przyjechał i obiecałam zadzwonić do niej później.

Nagle dostałam bólu głowy i poczułam się przygnębiona. Przepraszając za swój nastrój, zaproponowałam Pameli gorącą herbatę cytrynową. Gdy raczyłyśmy się herbatą, Pamela próbowała uspokoić mnie.

„Całkiem dobrze cię rozumiem. Mam znajomą, której próbuję pomóc i która tak samo ze mną postępuje. Ma jakieś ‘specjalne’ rzeczy do zrobienia, ale jednocześnie czuje się niepewna siebie i potrzebuje ciągłego utwierdzania, że jest na właściwej drodze. Na dodatek Rachel jest...”

„Rachel?” – przerwałam jej.

„Zgadza się” – odpowiedziała Pamela – „Rachel jest...”

Zmrużyłam oczy: „Rachel O'Meara?”

Widać było, że Pamela straciła jakąś małą cząstkę opanowania, gdy lekko zadyszała. Patrzyłyśmy na siebie w milczeniu przez magiczną sekundę po czym wybuchłyśmy śmiechem.

Pamela wzruszyła ramionami i popijała herbatę: „OK Valerie, jestem tu, co chcesz ze mną zrobić?”

Jeszcze trochę się pośmiałyśmy, a ja zauważyłam paczkę zdjęć z Kariong, wystającą z mojej torebki, które tego rana pośpiesznie dałam do wywołania w pracowni fotograficznej. „Cóż, zobaczmy” – powiedziałam.

Podeszłam do półki, wzięłam kamień Alcheringa i zaniosłam go Pameli. „Czy mogę położyć ci to na udach?” Położyłam zanim zdążyła odpowiedzieć.

Popatrzyła nieufnie na zawiniątko: „Tak, chyba tak. Co to jest?”

Wyjęłam zdjęcia z torebki: „Jest to kamień.”

Pamela przyjrzała się mu bliżej: „A co to za materiał, w który jest zawinięty?”

Siedząc znów w swoim krześle, wyjęłam z koperty zdjęcia: „To łyko z drzewa łykowego, z którego robi się papier.”

Pamela dotknęła łyka, by poczuć jego fakturę: „Jest, jest takie...”

„Aborygeńskie” – wtrąciłam. „Czy zechciałabyś popatrzeć na te zdjęcia?”

Pamela wzięła zdjęcia. Znów zadzwonił telefon. Tym razem była to Karen. Była rozczarowana: „To straszne, oglądałam to wideo i wszystko jest poszarpane. Nie da się z tego wydobyć żadnych hieroglifów. Musimy jeszcze raz pojechać do Kariong.”

Pamela pobieżnie przejrzała zdjęcia: „Hmm, te rzeźbienia w skałach wyglądają na egipskie.”

„Zaraz, zaraz. Co masz na myśli, mówiąc ‘poszarpane’?” – spytałam.

Pamela mówiła dalej: „Ten to Anubis, bóg podziemi, jak sądzę.”

Karen zaś dalej narzekała: „No wiesz, obraz kołysze się tam i z powrotem między glifami. Zatrzymuje się tylko na sekundę i zaraz przelatuje gdzie indziej. Nic nie mogę zobaczyć.”

„Czy to nie ty robiłaś to wideo, Karen?”

„Zawsze chciałam pojechać do Egiptu” – powiedziała Pamela.

„Oczywiście, że ja, Valerie. Wiem o tym. Ty nawet nie dotknęłaś mojej kamery. Ale to nie ma znaczenia. Tak czy owak ten film nie jest dobry, musimy tam wrócić.”

„Kiedy tam byliście?” – dopytywała się Pamela.

Odsunęłam słuchawkę od ucha i spojrzałam na Pamelę: „Te były zrobione w Kariong wczoraj.”

„Kariong?”

„Tak, w pobliżu Gosford, około cztery godziny drogi stąd.” Wróciłam do telefonu: „Karen, możesz obejrzeć moje zdjęcia; udały się i są wyraźne.”

Wszedł mój mąż i przedstawił się Pameli.

Wydawało się, że Karen się uspokaja: „Och, dobrze. Zaraz przyjadę, by je obejrzeć.”

„Karen, w tej chwili nie mogę się z tobą spotkać; mam właśnie spotkanie. Może jutro?”

„Jutro? W takim razie powinniśmy po prostu pojechać do Kariong.”

„Poważnie chcesz jechać znów do Kariong?”

„Tak.”

Mój mąż obrócił się i popatrzył na mnie zdumiony: „Naprawdę jedziecie znów do Kariong?”

Pamela uśmiechnęła się: „Och, czy mogę pojechać z wami?”

Na chwilę powstał mały zamęt. John nigdy wcześniej nie był zainteresowany Kariong: „Cóż, okay, jeśli chcecie.” Wzruszył ramionami i wyszedł.

Karen była zachwycona: „Fantastycznie! Będę o piątej rano; powinniśmy wyruszyć wcześniej. Pa.”

„Co?” – zaoponowałam, ale Karen odłożyła słuchawkę.

Pamela z zaciekawieniem oglądała zdjęcia: „Te wyglądają mi na bardzo prawdziwe.”

Usiadłam obok niej: „One są prawdziwe. Przyjrzyj się im uważniej. Zobacz, czy jest w nich coś, co rozpoznajesz, albo czy masz co do nich jakieś odczucia.”

Pamela zaczęła uważnie przyglądać się zdjęciom. Początkowo nie widać było żadnych reakcji – przeglądała je powoli przekładając kolejno i spokojnie badając je wzrokiem. Przy jednym zatrzymała się, podniosła bliżej oczu i wpatrywała się w jedno z wyżłobień. Twarz Pameli zaczęła się zmieniać. Jej spokojne zachowanie odeszło, gdy łza potoczyła się po jej policzku i spadła na zdjęcie. Zamknęła oczy a na jej twarzy pojawił się wyraz przerażenia.

„O nie, nie chcę tego pamiętać – tam było tyle cierpienia.”

„W porządku” – odpowiedziałam, zabierając zdjęcia. Wytarłam łzę i przyjrzałam się zdjęciu, które oglądała. „Pamelo, co widziałaś, gdy zamknęłaś oczy?”

„Statek. Widziałam statek – ten sam, który widzę w swoich snach. Zawsze ten sam statek – ten, który mnie tu przywiózł. Był tak wielki i mocny. Jak oni mogli go zniszczyć?” Zaczęła płakać. Pamięć Pameli została wyzwolona przez jedno ze zdjęć.

„Pamelo, ja też to pamiętam i znam innych, którzy także pamiętają.”

Pamela otarła rękami oczy: „Co się ze mną dzieje?”

„Nie jestem całkiem pewna; jesteś pierwszą osobą, której pokazałam te zdjęcia. Mnie przypomniał się ten statek razem z dwoma innymi osobami w Kariong. Wiemy tylko to, że te rysunki naskalne stanowią jakiś rodzaj przesłania, które budzi wspomnienia.”

Pamela dała się powoli wprowadzić z powrotem do tych wspomnień. W sposób przechodzący od panicznego i rozpaczliwego do spokojnego dawała upust uwięzionym emocjom łączącym się ze statkiem ze swoich snów.

„Utknęłam na tej planecie; nic nie mamy i prawie nie możemy oddychać tym powietrzem. Przyleciałam tutaj tylko dlatego, że cała moja rodzina chciała lecieć, a teraz oni wszyscy są martwi. Co ja robię w tym okropnym miejscu?

Muszę pomagać rannym; nie ma czasu na przeżywanie straty męża i dzieci. Mam pięćdziesiąt rzeczy do zrobienia a każdy tu wariuje. Jak to się mogło stać?

Jesteśmy rozbici. Nie ma jedzenia, oprócz awaryjnych racji. Nie wiemy, co możemy jeść na tej planecie. Nawet woda jest niebezpieczna – jest wypełniona maleńkimi stworzeniami, jakich nigdy wcześniej nie widzieliśmy.

Jestem wyczerpana – pracuję dzień i noc. Wszyscy zadają mi pytania, gdyż mam wiedzę o uzdrawianiu.

Teraz jest wieczór i znajduję się w dole przy wodzie. Możemy wychodzić na otwartą przestrzeń, gdy słońce jest pod horyzontem. Spaceruję sama, jestem trochę w strzępach. Ciągle jest jakaś praca – uzdrawianie ciał i składanie ich w całość.”

Poprosiłam, aby opisała siebie.

„Jestem dość wysoka, powiedziałabym: smukła. Chyba nie mam włosów. Mam wielkie oczy; moja skóra jest bardzo gładka, blada i przezroczysta – biaława, szarawa, niebieska.”

„A głowa?” – spytałam.

„Mam wrażenie, że jest długa, płaska z tyłu. Ach, noszę wciąż laboratoryjne nakrycie głowy. O, jednak mam trochę włosów – są podwinięte pod czapkę. Hmm, ta czapka w dotyku przypomina skórę.”

„Co robisz w laboratorium?” – spytałam.

„Mam tam do czynienia z rurkami i butelkami do testów. Nic ciekawego, gdyż mamy ich za mało. Na początku mieliśmy tylko coś w rodzaju apteczki pierwszej pomocy, a teraz mamy coś przypominające laboratorium. Dopasowujemy geny do krzyżowania.”

„Krzyżowania? Co z czym krzyżujecie?”

„Krzyżujemy siebie ze stworzeniami z tej planety, z dwunożnymi małpami. Wszystko trzeba zrobić szybko, gdyż w przeciwnym wypadku nowa rasa zostanie stracona. Po to właśnie tu przylecieliśmy, dlatego musimy to zrobić. Rzeczy nie trzymają się w tej atmosferze, a my nie mamy działających urządzeń zamrażających. Wszystko to jest dla nas nowe.”

„Poczekaj. Z małpami? Jak robicie to krzyżowanie?”

„Jestem jedną z wolontariuszek, która będzie sztucznie zapłodniona; wiele innych kobiet zgłosiło się na ochotnika. Jesteśmy tymi, które doprowadzą do zaistnienia tej nowej rasy, rasy, która przetrwa w tym miejscu.”

„Ale dlaczego robicie to z małpami z Ziemi? Czy taki był początkowy plan?”

„Nie, ale my, tacy jak jesteśmy, nie możemy tu przeżyć. Nasze noworodki umierają. Jest tu bardzo ciężko; wszystko musi być bardzo dokładne. Ja ciągle mam kłopoty z oddychaniem.

Wiele się nauczyłam od Reptoida, który się do nas przyłączył. Jest bardzo pomocny i uczciwy – kompletnie zmienił swój charakter. Bardzo go lubię i rozumiem jego humor. Pokazał nam jak używać roślin na pożywienie i lekarstwa.”

„Ale co się dzieje z tą sprawą krzyżowania z małpami?”

„Niektóre kobiety rodzą dzieci jedno po drugim. To trwa już jakiś czas. Kobiety rodzą bardzo łatwo, gdyż nie jest z tym związany żaden ból. Dzieci mają bardzo dobrą opiekę. Później rozmnażają się miedzy sobą.”

Muszę przyznać, że byłam w stanie małego szoku. Oto ocaleni z gwiezdnego statku, rzuceni na Ziemię, próbują inżynierii genetycznej za pomocą apteczki pierwszej pomocy. „Czy krzyżowanie z tymi małpami kończy się powodzeniem?”

„Niektóre z prób nie całkiem się udają, inne tak. Ciągle jeszcze trwają intensywne prace genetyczne związane z doborem ludzi.”

„Co masz na myśli mówiąc, że niektóre się nie udają?” – wykrztusiłam.

„Wszystko to ma wzniosły cel. Cała idea zawiera się w sprowadzeniu miłości, światła i pokoju na Ziemię, aby ludzie nie osądzali innych, aby nie byli wikłani w wojny, żeby nie było wrogości i gniewu.

Jestem już stara. Wszystkie te badania i wiedza jest we mnie. Wiele uczę te nowe pokolenia. Uczę o swojej pracy nad życiem roślin. Wydaje się, że wiem strasznie dużo rzeczy.

Pierwsza część mojego życia była bezpieczna, miałam dobrą rodzinę. Potem znalazłam się tutaj jako rozbitek i straciłam wszystkich. Już nigdy nie zobaczyłam swojego ojczystego świata. Tę stratę czuję teraz – to okropne. Zepchnęłam to w głąb siebie – bardzo głęboko.

Wpłynęło to na moje wszystkie inne życia i wyjaśnia moje życia w samotności. Miałam ich bardzo dużo. Zamiast stawiać czoło krzywdom i cierpieniu spędzałam życie jako zakonnica lub żyłam samotnie. Wszystko to z powodu strachu przed wyzwoleniem się emocji. Teraz, w tym życiu, zrobiłam znów to samo.”

Pamela otworzyła oczy i znowu zaczęły jej lecieć łzy: „Czy to nie ciekawe?”

Pamela położyła głowę na moim ramieniu i płakała.